Kolejnym, chlubnym przedstawicielem zasłużonego rodu Tańskich, którego postać zostanie zaprezentowana w ramach czwartej edycji wydarzenia plenerowego pn. „Tańscy z Pieczysk” jest Kazimierz Tański. Zasłynął jako generał brygady Wojska Polskiego, oficer Legionów Polskich oraz armii Księstwa Warszawskiego, był niestrudzonym żołnierzem i patriotą, który wielce zasłużył się w walce o wolność Ojczyzny, za co został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Wojska Polskiego.
Kazimierz Aleksander Tański herbu Nałęcz, urodził się 4 marca 1774 roku we wsi Dąbrówka Połajewska, w dawnym województwie Brzesko-Kujawskim, w powiecie kowalskim. Jego rodzicami byli Andrzej i Konstancja z Konieckich Tańscy. Ukończył Kolegium Księży Pijarów w Radziejowie, a po zakończeniu edukacji, mając zaledwie czternaście lat zaciągnął się jako ochotnik do wojska i walczył w szeregach 2. Brygady Kawalerii Narodowej pod dowództwem kasztelana sieradzkiego Pawła Biernackiego. W wojnie z Rosją w 1792 roku młody Tański walczył pod Zieleńcami i Dubienką, a po wkroczeniu armii pruskiej jego oddział przeniósł się z Sandomierskiego na Wołyń, gdzie w 1793 roku został ostatecznie rozwiązany. W 1794 roku wstąpił do armii biorącej udział w insurekcji kościuszkowskiej. Walczył pod Szczekocinami oraz uczestniczył w obronie Warszawy, a po zakończeniu powstania powrócił do rodzinnego majątku, ale na tym nie zakończyły się jego wojenne potyczki. Na wiadomość o formowaniu się przez Jana Henryka Dąbrowskiego w 1797 roku Legionów Polskich we Włoszech przedostał się do Mediolanu. Walczył w nich w stopniu podporucznika, a trzy lata później został mianowany porucznikiem.
W latach 1806 -1807 brał udział w kampaniach wojny napoleońskiej, gdzie „pod sztandarami największego wodza nowożytnych czasów należał do wszystkich wypraw wojennych i z wieńca laurowego nie jeden dla siebie listek uszczknął, a imieniowi naszemu chwały pomnożył”.
Za męstwo i odwagę w stoczonej w dniu 15 kwietnia 1807 roku bitwie pod Glatz, w maju 1808 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej.
W marcu 1810 roku wyruszył do Hiszpanii, gdzie w bitwie pod Benevente został poważnie ranny w nogę. Po złożonej dymisji jako dowódcy pułku wyruszył do Francji na leczenie. Po powrocie do kraju w dniu 30 kwietnia 1811 roku został powołany przez księcia Józefa Poniatowskiego na majora 11. pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego.
Na początku lipca 1813 roku w Dreźnie odbyła się uroczysta parada wojskowa przed cesarzem Napoleonem, w której brał udział Kazimierz Tański. Został przez niego mianowany pułkownikiem i otrzymał nominację na dowódcę 7. pułku ułanów Legii Nadwiślańskiej, a 22 lipca 1813 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Wojska Polskiego.
Po zwolnieniu z niewoli austriackiej w maju 1814 roku udał się do Paryża, a latem przedostał się do Kalisza, gdzie objął dowództwo nad dwoma szwadronami ułanów. Na początku 1815 roku przeniósł się do Warszawy i został dowódcą 3. pułku Liniowej Piechoty.
W lipcu 1816 roku w Przedborzu poślubił Justynę Franciszkę z Kosińskich. W tym też roku otrzymał dzierżawę dóbr rządowych w Piórkowie w Sandomierskiem, gdzie zamieszkał i zaczął gospodarować.
W 1817 roku Kazimierz Tański został odznaczony Orderem św. Anny II klasy, a w 1818 roku otrzymał dymisję z wojska z pozwoleniem noszenia munduru i stałą pensją. We wspomnieniach zapisano (…) „8 maja 1818 roku oręż wojenny na lemiesz zamienił. Obrał sobie zawód gospodarski, jak zwykle w naszym kraju wszystkie inne zawody po większej części na uprawie roli się kończą i osiadł między nami naprzód w Sandomierskiem, później w Krakowskiem”.
W dowód zasług wojennych awansowano go na generała brygady, a w marcu 1820 roku otrzymał Krzyż Legii Honorowej.
Kazimierz Tański był krewnym gen. Dezyderego Chłapowskiego, wybitnego oficera armii i adiutanta Napoleona Bonaparte oraz dowódcy w powstaniu listopadowym, od którego w 1829 roku odkupił miasto Chmielnik wraz z przyległymi dobrami. Pod jego zarządem ziemie chmielnickie przeżywały rozkwit i zostały zmodernizowane.
Kazimierz Aleksander Tański zmarł w 1853 roku w Łagiewnikach. Dzień ten, tak oto zapisał ks. Jan Wiśniewski: „Dnia 7 marca 1853 roku o godzinie trzy kwadranse na drugą po południu, zakończył żywot doczesny śp. jenerał Kazimierz Tański. W każdym zakątku naszego kraju, a nawet w wielu krajach, zagranicznych, smutna ta wiadomość wywołała żałobę, bo któż nie znał jenerała Tańskiego? (…) Był to najświetniejszy wzór wszystkich cnót staropolskich, które się wszystkie w jego osobie zjednoczyły, i że tak powiem, rękę sobie podały, ażeby utworzyć wierny wizerunek tego wszystkiego, co w naszym charakterze jest szlachetnego, miłego, poczciwego, chwalebnego”. (…) Do chwil ostatnich niemalże zachował czerstwość myśli i ciała zachartowanego w tyloletnich trudach wojennych”.
Jego wspomnienia wydano w 1905 roku dzięki staraniom Stanisława Wojciecha Turowskiego. Kazimierz Aleksander Tański zasłynął w historii wojskowości jako wybitny dowódca, był człowiekiem wielkiej wiary, jak i oddanym patriotą, który swoją walką i poświęceniem dla sprawy Ojczyzny zapisał chlubną kartę w dziejach rodu Tańskich.
Magdalena Grosiak
